Je zou het misschien niet verwachten, maar de verkeerswetgeving in Ecuador voldoet aan hoge internationale standaarden en is zo mogelijk nog strenger dan in Nederland. Neem nu bijvoorbeeld het verlengen van je rijbewijs, in Nederland is dat een fluitje van een cent. Je gaat naar het gemeentehuis van je woonplaats, levert je oude rijbewijs in, vult een formuliertje in, betaalt de verschuldigde “leges” en enkele dagen later kan je jouw nieuwe rijbewijs ophalen.
In Ecuador gaat dit niet zo makkelijk. Een rijbewijs is hier geen tien, maar slechts vijf jaar geldig. Als je deze moet vernieuwen wacht je, nadat je de administratieve formaliteiten hebt afgewikkeld, een zogenaamd “psychotechnisch” onderzoek om je reactiesnelheid, oog- en handcoördinatie en je gehoor- en gezichtsvermogen te testen. Daarna dien je opnieuw het theorie-examen te doen en als je (net zoals ik ) 65+ bent, moet je tot slot ook nog eens een half uur durende “rijvaardigheidsproef” in het stadsverkeer afleggen bij een erkende rijschoolexaminator!
Tegen de achtergrond van deze strikte eisen die aan verkeersdeelnemers worden gesteld, wekken de verkeersongevallen-statistieken van de Nationale Verkeersdienst op zijn minst verwondering. Volgens deze cijfers kwamen in 2017 in Ecuador 1283 personen als gevolg van verkeersongevallen om het leven. In vergelijking met Nederland zijn dat er, bij een overeenkomstig aantal inwoners ruim drie keer meer! Een resultaat dat Ecuador in de top twintig van de wereldranglijst van de meest verkeersonveilige landen brengt...
De verklaring hiervoor is even onthutsend als eenvoudig: in Ecuador houdt bijna niemand zich aan de verkeersregels.
De gemiddelde Ecuadoriaan is in de omgang meestal aardig, goedlachs, hulpvaardig en opvallend gezagsgetrouw, maar achter het stuur van een auto wordt hij een ander wezen: onverantwoord, roekeloos, primair reagerend, onbeschoft of ronduit agressief, wanneer een medeweggebruiker een overtreding of onhandigheid begaat.
Vooral bus- en vrachtwagenchauffeurs hebben een slechte reputatie vanwege hun gebrek aan respect voor andere weggebruikers. Meestal zelfs zonder richting aan te geven veranderen zij plotseling van rijstrook of snijden je de weg af, zodat je voluit op je rem moet gaan staan.
Witte strepen in het midden van de weg mag je (volgens alle regels van de internationale wegcode) niet over. In Ecuador zie ik dagelijks chauffeurs inhalen bij een doorgetrokken streep en zelfs voor een bocht of op een helling gebeurt dit.
In de stad gaan vier van de tien auto’s zonder blikken of blozen door het rode stoplicht. Sowieso is het, wanneer het stoplicht op oranje springt, voor de meesten een signaal om te versnellen in plaats van af te remmen. Bij groen licht doe je er dan ook goed aan om een fractie van tijd te wachten en altijd eerst naar links en rechts te kijken voor je gas geeft.
Voetgangers zijn een verhaal apart, want in principe respecteren zij geen enkel verkeerslicht en steken over waar het hen goed uitkomt. Enigszins begrijpelijk is dit wel, omdat zebrapaden (die er wel zijn) geen enkele betekenis hebben voor automobilisten die hier ook niet voor stoppen en vaak zelfs versnellen als zij een zebrapad naderen.
Fietsers en bromfietsen, hoewel het meest frequent gebruikte vervoermiddel van de minder kapitaalkrachtigen, hebben geen apart rijvak en zigzaggen tussen het verkeer door. Omdat zij meestal geen achterlicht (vaak ook geen koplicht) hebben zijn zij ‘s avonds nauwelijks zichtbaar, waardoor je extra moet oppassen voor hen.
‘s Avonds en zeker ‘s nachts is het sowieso gevaarlijk om te rijden, omdat in de nachtelijke uren de meest dronken chauffeurs op de weg zijn en er worden dan ook de meeste overvallen gepleegd. Overigens mag je ‘s nachts daarom wel ongestraft door een rood stoplicht rijden, voor zover je je ervan verzekerd bent dat de weg vrij is.
Verkeersdeskundigen zijn het erover eens dat de verkeers(on)veiligheid in Ecuador een heet hangijzer is en permanente “veilig verkeerscampagnes” en educatie onder andere op scholen een dringende noodzaak is.
Het zou ongetwijfeld ook nuttig zijn als verkeersagenten vaker zouden optreden bij overtredingen van de verkeersregels.
Eenvoudig zal dit niet zijn, want zoals een verkeersagent me toevertrouwde is het een structureel probleem. De verkeersdichtheid heeft, vooral in de steden, zijn uiterste limiet al bijna bereikt. En gezien de massale overtredingen is er eenvoudigweg geen beginnen aan om dit te bekeuren. Een vlotte doorstroming van het verkeer is de eerste prioriteit.
Voorlopig zal ik dus met mijn vernieuwde rijbewijs extra defensief en rustig blijven rijden en vooral goed uit mijn doppen kijken.
Over Luc
In een vorig leven was ik lange tijd in België en Nederland werkzaam als klinisch maatschappelijk werker en coach en Ecuador werd geleidelijk een favoriete reis- en vakantiebestemming.
Aangetrokken door een andere cultuur, het gehele jaar door warme klimaat, de fascinerende gevarieerdheid van landschappen en bevolkingsgroepen en de vriendelijkheid en gastvrijheid van de bevolking, besloot ik in 2012 de stap te zetten en met mijn gezin naar (Guayaquil) Ecuador te emigreren.
Ik werk hier parttime als leraar Engels/Frans en freelance vertaler. In mijn columns en op mijn blog schrijf ik over mijn ervaringen, over thema ‘s met betrekking tot het leven en wonen in Ecuador en geïnspireerd door het leven in Ecuador meer specifiek over persoonlijke groei.
750.080
